Interview met Vincent Euser
Een student psychologie die overstapt naar het onderwijs, dat gebeurt niet elke dag. Waarom die overstap? “Tussen deze twee studies heeft wel een aantal jaar gezeten”, geeft Vincent aan, “omdat ik aan de ene kant niet precies wist wat ik wilde en aan de andere kant de mogelijkheid kreeg om van mijn hobby mijn werk te maken, namelijk kinderen op Zuid kennis laten maken met hockey en ook door sport ze te helpen met problemen die zij ervaarden.” Vincent werkte destijds als jeugdcoördinator voor HC Feijenoord. Hij geeft aan dat hij na een aantal jaar tot de conclusie dat dit niet iets was wat hij tot in lengte van jaren wilde blijven doen. Vincent: “Wat ik wel wist, was dat ik op een ‘laagdrempelige’ manier met kinderen wilde blijven werken. Niet alleen aan hun vaardigheden op een veld, maar ook een steentje bijdragen aan hun cognitieve en sociaal-emotionele ontwikkeling.”
Vincent vertelt dat hij zich in het verleden ook heeft georiënteerd op werken bij Jeugdzorg of een wijkteam, maar dat hij bang was om één van de velen te worden die door de druk die het met zich meebrengt met een burn-out thuis zou komen te zitten. Vincent: “Langzamerhand speelde toen steeds meer het idee in mijn hoofd dat het onderwijs hierin misschien wel uitkomst zou kunnen bieden voor mij.”
Aangezien Vincent werkte als onderzoeker zocht hij naar een opleiding die hij kon combineren met zijn fulltime baan. Vincent: “Toen ik voor mezelf had besloten dat ik het onderwijs in wilde en voor de klas wilde staan, ben ik eerst gaan kijken naar de paden die iedereen wel kent, zoals de (versnelde) PABO en het zij-instroomtraject. Eigenlijk wilde ik gaan voor werken en leren, omdat ik een fulltime inkomen gewend was, totdat ik via via te horen kreeg dat er werd gestart met een nieuwe tweejarige master aan de EUR. Wat mij hier vooral in aantrok, was de focus die daarin werd gelegd op de grootstedelijke context. Een context waarin ik mij zelf heel erg in thuis voel en waar ik affiniteit mee heb, maar waarin ook een hele hoop problematiek voorkomt en kansen voor kinderen niet altijd voor het oprapen liggen. Hierdoor denk ik dat er een mooie taak ligt voor mij als academisch leerkracht.”
Over zijn verdere ontwikkeling als docent is Vincent helder: “Omdat ik mij zo verbonden voel met de doelgroep waar ik nu mee werk, zie ik mij zelf voorlopig nog wel op Zuid voor de klas staan. Daarbij ligt voor mij op dit moment nog de focus op het ontwikkelen van mijn didactische vaardigheden, omdat ik niet het idee heb dat ik die na mijn tweejarige master al volledig onder de knie heb – voor het geval dat mogelijk is; ik denk niet dat ik daarin ooit ben uitgeleerd namelijk. Mijn uiteindelijke doel is om de kinderen in mijn klas met plezier naar school te laten komen, mede door een veilige omgeving voor ze te creëren. Hierbij probeer ik ieder kind de tijd, aandacht en energie te geven dit het nodig heeft om iedere dag een beetje beter te kunnen worden; of dit nu bij rekenen of taal is, of als mens. Wat de toekomst mij uiteindelijk brengt in de onderwijswereld, durf ik nu nog niet te zeggen. Welke stappen ik daarin wil ondernemen, moet ik nog uitzoeken de komende jaren.”
Mensen die een academische opleiding tot het leraarschap overwegen raadt Vincent aan om een weloverwogen keuze te maken en te durven kiezen voor wat je gevoel je aangeeft, ondanks dat het best kan voelen als een flinke investering. Vincent: “Carrière maken en de bijbehorende opbrengsten, iets wat bij veel universitaire opleidingen centraal staat, zijn leuk op de korte termijn. Maar naar mijn mening geeft dit werk je veel meer voldoening; zeker wanneer je de dankbaarheid en eerlijkheid van de kinderen in je klas gaat ervaren.”
Contact
Universiteiten van Nederland
Lange Houtstraat 2
Postbus 13739
2501 ES Den Haag
Regionale allianties lerarenopleidingen